De spaghetti bolognaise bij De Wissen in Dilsen-Stokkem
Miss ‘Rona gooide roet in het eten van zomer 2020 en ook ik zag mijn reis naar Italië gecancelled worden. Ga ik daarover zagen? Neen. Don’t be a Karen, y’all. Wat ik wél ga doen, is enkele leuke uitstapjes organiseren in eigen land. Eerste op de lijst: een weekendje Limburg met de schoonfamilie. En *Martien Meiland stem* meid wat is het daar mooooi. Zeker in Dilsen-Stokkem, waar we na een wandeling neerstreken op het terras van restaurant De Wissen. Het zonnetje op mijn snoet, spaghetti op mijn bord en een fenomenaal zicht op natuurgebied Negenoord – Kerkeweerd, en dat allemaal op een uurtje rijden. Italië who?
DE SPAGHET? Aangezien ik thuis altijd voor capellini opteer, vind ik het wel eens een fijne afwisseling om dikke slierten voorgeschoteld te krijgen. Spannend leven.
Ondanks mijn vergiffenis voor de slierten stelde de saus jammer genoeg meteen teleur. Je kent dat wel, zo van die bolognaise waarbij de volgende gedachtegang plaatsvindt: ‘Hmm niet wauw maar ok het kost minder dan 10 euro dus no drama ik schuif het wel gewoon binnen – oh nee de saus is al bijna op en ik heb nog mega veel slierten – amai veel water wel op de bodem – hé nog een mini stukje vlees gevonden, eindelijk nog eens een hap met smaak! – ok en dan nu terug naar slierten in roodkleurig oliewater…’
Maar wat maakt elke goede spaghetti nog beter en elke slechte spaghetti toch nog ietwat het eten waard? You guessed it: kaas. Deze bleek verborgen te zitten in een plastieken potje op de bodem van het broodmandje, waardoor de redding te laat kwam. Maar bon, zo werden de laatste happen, doch waterig, op z’n minst wel kazig. Is er iets dat parmezaanse kaas niet kan fiksen?
SAMENGEVAT? Waterig, zowel de spaghetti als het uitzicht. Dat laatste is gelukkig zo mooi, dat het eerste makkelijker te relativeren is.
